Na terenie miasta, na skarpie nad Sanem, znajdowała się obronna rezydencja dziedziców dóbr dynowskich. Zarówno zamek jak i miasto otoczone było wałami obronnymi z murami. Pierwsze umocnienia powstały zapewne w końcu XIV ub na początku XV wieku. W tym czasie na północno wschodnim cyplu wzgórza istniał też zamek, zbudowany prawdopodobnie przez Piotra Lunaka Kmitę po 1409 roku.
W XV wieku fortyfikacje przebiegały od strony wschodniej krawędzią skarpy, od strony północnej prostą linią - początkowo wzdłuż sztucznego (dziś już nieczytelnego) przekopu oddzielającego zamek od miasta, dalej krawędzią skarpy północnej od kościoła.
Następnie okrążały świątynię i biegły w kierunku południowym wzdłuż obecnej ulicy Mickiewicza, która przebiega w miejscu dawnej fosy. Od punktu położonego na wysokości wylotu obecnej ul. Szkolnej front zachodni łagodnym łukiem przechodził w front południowy, który stanowiła krawędź jaru.
Umocnienia obronne w tym czasie miały zapewne postać drewnianego częstokołu biegnącego krawędzią wału lub skarpy.
W systemie wałów były dwie bramy warowne, zapewne również drewniane. Północna brama znajdowała się koło zamku, stąd pochodziła jej nazwa - Brama Zamkowa. Prawdopodobnie poprzez most nad fosą połączona była z bramą w fortyfikacjach zamkowych, które jednocześnie zapewniały bramie miejskiej obronę flankową.
Przez Bramę Zamkową prowadził wyjazd w kierunku Dubiecka i Przemyśla. Południowy wyjazd z miasta prowadził przez Bramę Węgierską. Jej lokalizacja w XV wieku nie jest ustalona. Miasto z przedmieściem Zabramie łączył most nad jarem - fosą. Obronę północno-zachodniego narożnika miasta wzmacniał kościół zbudowany w 2 poł. XV wieku.
Przedwale zabezpieczone było drewnianym płotem pełnym ostrych kołków, utrudniających dostęp do murów.
Forty te nie były jednak wystarczającym zabezpieczeniem miasta.
W 1624r miasto zniszczyły hordy Tatarów. W latach 1655-1656 Dynów przeżył najazd szwedzki. Rok później złupiły i spaliły go oddziały siedmiogrodzkie i kozackie Jerzego Rakoczego.
Miasto wraz z zamkiem i fortyfikacjami ulegają ponownemu zniszczeniu. W 1663 roku wały i parkany zostały odbudowane. Nie nastąpiła natomiast restauracja zamku, który w końcu XVII w. już nie istnieje.
Wiek XVIII rozpoczyna się najazdem szwedzkim i pożarem miasta. Od tego czasu fortyfikacje miejskie nie konserwowane stopniowo niszczeją. Do ostatniej ćwierci XVIII wieku istnieją bramy miejskie, które rozebrano w związku z budową gościńca z Przemyśla do Sanoka. Obronna wieża-dzwonnica, która już w 1775 roku groziła zawaleniem, została rozebrana w 4 ćw. XVIII wieku.
W XIX wieku istnieją jeszcze prawie w komplecie wały i fosy, które jednak z biegiem czasu są stopniowo niwelowane.
Zachowane są skarpy frontu południowego - wzdłuż ul. Łaziennej, frontu wschodniego - wzdłuż ul.Podwale, frontu północnego - taras zamkowy, basteja oraz kurtyna do narożnika przy kościele. Zachowana jest też szyja bramy Zamkowej.