Św.WAWRZYŃCA

        Święty Wawrzyniec to męczennik rzymski z III wieku, uważany za patrona ubogich, piekarzy i bibliotekarzy.
Jest on jednocześnie patronem Kościoła Parafialnego w Dynowie. Z tego względu w dzień św.Bartłomieja odbywa się uroczysta suma z procesją, w czasie której parafianie mogą uzyskać odpust zupełny.

Uroczysta procesja wokół kościoła w dniu patrona parafii.

WNIEBOWZIĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ PANNY MARII
(MATKI BOSKIEJ ZIELNEJ)

        Jest to jedno z głównych, a zarazem najstarsze spośród świąt Maryjnych. Upowszechniło się już w VIII wieku, a po ogłoszeniu w 1950 roku przez papieża Piusa XII dogmatu o Wniebowzięciu, zyskało dodatkowe znaczenie.
Był to okres pielgrzymowania do sanktuariów maryjnych: Kalwarii Pacławskiej, Borku, Starej Wsi itp.
Tradycyjnie w Zielną święci się bukiety ziół i kwiatów, do których dodaje się jabłka, makówki, kłosy zbóż. Ziarno z tych kłosów, podobnie jak z dożynkowych dodawano do ziarna siewnego.
Wcześniej, gdy z ziół robiono dla chorych napary, wieziono na wozach całe pokaźne snopki.
Zielna zamykała cykl obrzędów związanych z uprawą zbóż.

Św. BARTŁOMIEJA

        Święty Bartłomiej Apostoł to postać znana z Ewangelii i czczona od dawna jako patron rzeźników, garbarzy i introligatorów.
W dniu tym zaczynają się siewy ozime.
Św. Bartłomiej jest patronem Kościoła w Dynowie-Bartkówce.

DOŻYNKI

        Tradycyjnie ludowe dożynki ściśle były związane z obchodami święta Matki Boskiej Zielnej.
Treść zwyczajów dożynkowych odnosiła się głównie do pierwszego i ostatniego zebranego z pola snopa zboża.
Żniwa, a zwłaszcza ich rozpoczęcie czyli zażyn, miały obrzędową oprawę. Pracę rozpoczynał zwykle gospodarz, ścinając pierwsze kłosy. Pierwszy snop zwany szczęściem, zanoszono do domu. Natomiast ostatnie kłosy w postaci przepiórki zostawiano na polu zapewniając w ten sposób ciągłość wegetacji.
W czasie, kiedy żęto sierpami, główny udział w pracy miały kobiety i one też dominowały w obrzędach dożynkowych.
Symbolem ukończonych żniw był ostatni zżęty snop. Zostawiano na niego najładniejsze kłosy i przystrajano polnymi kwiatami. Ziarno z tego snopa mieszano z ziarnem siewnym.
Po zakończeniu zbioru zbóż żniwiarze wili wieniec dożynkowy, poświęcali go w kościele i zanosili gospodarzowi, który rewanżował im się sutym poczęstunkiem.

Wieńce dożynkowe wykonane z okazji Święta Plonów na Zasaniu.